Quand vous serez bien vieille, au soir à la chandelle,

Assise auprès du feu, dévidant et filant,

Direz, chantant mes vers, en vous émerveillant,

Ronsard me célébrait du temps que j’étais belle!

  Lors, vous n’aurez servante oyant telle nouvelle,

Déjà sous le labeur à demi sommeillant,

Qui, au bruit de Ronsard ne s’aille réveillant,

Bénissant votre nom de louange immortelle.

  Je serai sous la terre, et fantôme sans os:

Par les ombres Myrteux je prendrai mon repos:

Vous serez au foyer une vieille accroupie,

  Regrettant mon amour, et votre fier dédain.

Vivez, si m’en croyez, n’attendez à demain:

Cueillez dès aujourd’hui les roses de la vie.

Şimdi ben bu yatakta ölüyorum ya

Bir başka yatakta da ölüyordur Salâh Birsel

Bütün hayatımda kovalamıştı beni

Bu kez de ardımı bırakmaz elbet

Aklımda sıralıyorum da olup bitenleri

Üzülüyorum şu ara

Kimse yapmamıştır bir başkasına

Benim ona yaptıklarımı ah

Deli gibi kapılırdım öteki erkeklere ben

Salâh Birsel’e ise dudak bükerdim

O şiir düzerdi benim için

Ben gülüp geçerdim

Ama ölüm uzanıyor ya döşeğime şimdi benim

Onun da döşeğine ölüm uzanıyordur diyorum

Neden sonra neden sonra vallah

Onu özlüyorum

Bensiz yıllarını sözgelişi

Hatırlıyorum içim burkularak

O çekingen hallerini

Titremeden anamıyorum.

Ah şu anda şu anda

Duramıyorum yerimde

Salâh Birsel’i düşünüyor da

Ölemiyorum.

[i] Babil Kütüphanesini üzerine kilitleyen Fazıl Hüsnü Dağlarca ise yırının bir yerine derkenâr eyliyor:

“Ve ölüm öperken dudaklarını karanlıkta

  Diyeceksin ki

  Beni o amma da sevmiş”

Fazıl Hüsnü Dağlarca, Batı Acısı, Cem Yayınevi, 1974, s.59